Dzisiaj w IV Niedzielę po Zmartwychwstaniu jest tzw. Niedziela o Paralityku. Podczas Św. Liturgii będzie czytany fragment Świętej Ewangelii według Świętego Apostoła i Ewangelisty Jana, J (5, 1-15):
"W owym czasie nastąpiło święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy. W Jerozolimie zaś znajduje się sadzawka Owcza, nazwana po hebrajsku Betesda, zaopatrzona w pięć krużganków. Wśród nich leżało mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych, /którzy czekali na poruszenie się wody. Anioł bowiem zstępował w stosownym czasie i poruszał wodę. A kto pierwszy wchodził po poruszeniu się wody, doznawał uzdrowienia niezależnie od tego, na jaką cierpiał chorobę/. Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już długi czas, rzekł do niego: Czy chcesz stać się zdrowym? Odpowiedział Mu chory: Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. Gdy ja sam już dochodzę, inny wchodzi przede mną. Rzekł do niego Jezus: Wstań, weź swoje łoże i chodź! Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje łoże i chodził. Jednakże dnia tego był szabat. Rzekli więc Żydzi do uzdrowionego: Dziś jest szabat, nie wolno ci nieść twojego łoża. On im odpowiedział: Ten, który mnie uzdrowił, rzekł do mnie: Weź swoje łoże i chodź. Pytali go więc: Cóż to za człowiek ci powiedział: Weź i chodź? Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest; albowiem Jezus odsunął się od tłumu, który był w tym miejscu. Potem Jezus znalazł go w świątyni i rzekł do niego: Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło. Człowiek ów odszedł i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił".
 
Czytanie Dziejów Apostolskich, Dz (9, 32-42):
"Kiedy Piotr odwiedzał wszystkich, przyszedł też do świętych, którzy mieszkali w Liddzie. Znalazł tam pewnego człowieka imieniem Eneasz, który był sparaliżowany i od ośmiu lat leżał w łóżku. Eneaszu - powiedział do niego Piotr - Jezus Chrystus cię uzdrawia, wstań i zaściel swoje łóżko! I natychmiast wstał. Widzieli go wszyscy mieszkańcy Liddy i Saronu i nawrócili się do Pana. Mieszkała też w Jafie pewna uczennica imieniem Tabita, co znaczy Gazela. Czyniła ona dużo dobrego i dawała hojne jałmużny. Wtedy właśnie zachorowała i umarła. Obmyto ją i położono w izbie na piętrze. Lidda leżała blisko Jafy; gdy więc uczniowie dowiedzieli się, że jest tam Piotr, wysłali do niego dwóch posłańców z prośbą: Przyjdź do nas bez zwłoki. Piotr poszedł z nimi, a gdy przyszedł, zaprowadzili go do izby na górze. Otoczyły go wszystkie wdowy i pokazywały mu ze łzami w oczach chitony i płaszcze, które zrobiła im Gazela za swego życia. Po usunięciu wszystkich, Piotr upadł na kolana i modlił się. Potem zwrócił się do ciała i rzekł: Tabito, wstań! A ona otwarła oczy i zobaczywszy Piotra, usiadła. Piotr podał jej rękę i podniósł ją. Zawołał świętych i wdowy i ujrzeli ją żywą. Wieść o tym rozeszła się po całej Jafie i wielu uwierzyło w Pana".
 
 
Dzisiaj Cerkiew wspomina pamięć św. błog. Taisy.
 
TAISA, błogosławiona (Błażennaja Taisja), 10/23 maja.
Żyła w V w. Egipcie. Po śmierci bogatych rodziców, będąc jeszcze w młodym wieku, zajęła się działalnością dobroczynną. Całe odziedziczone środki przeznaczyła na służbę chorym, biednym i bezdomnym. W ten sposób szybko sama popadła w ubóstwo. Wówczas jej życie diametralnie zmieniło się. Pokusy tego świata tak wpłynęły na niedoświadczoną dziewczynę, że pozostawiła dobroczynność i zaczęła prowadzić rozwiązłe życie.
Mnisi, których do niedawna Taisa przyjmowała podczas ich wędrówek, byli z tego powodu bardzo zatroskani. Uprosili abbę imieniem Jan, aby wpłynął na nią i przekonał do powrotu na drogę zbawienia. Starzec udał się do domu bezwstydnicy i zaczął prowadzić z nią rozmowę o jej grzesznym życiu. Po krótkiej, lecz głębokiej i szczerej pokucie, święta oddała swą duszę Panu. Jan z czcią pochował jej ciało, powrócił do swojej pustelni i opowiedział o całym zdarzeniu pozostałym braciom.
 
Świętej błogosławionej Taisy nie należy mylić z żyjącą nieco wcześniej patrz św. Taisą mniszką. Ze względu na miejsce swego zamieszkania obie noszą przydomek "Egipska".
W ikonografii święta przedstawiana jest jako młoda kobieta w jasnej, zdobionej sukni i białej chuście na głowie. Ręce (lub jedną, podczas gdy druga jest ukryta pod szatą) ma złożone na piersi w modlitewnym geście.
ap. Szymon Zelotes
 
SZYMON ZELOTES, apostoł (Apostoł Simon Ziłot), 10/23 maja i 30 czerwca/13 lipca (Sobór dwunastu apostołów).
Należał do grona dwunastu apostołów. Ewangelia dostarcza nam bardzo mało danych na jego temat. W katalogu apostołów zawsze wymieniany jest obok patrz św. apostoła Jakuba i patrz św. apostoła Judy, krewnych Jezusa Chrystusa. Prawdopodobnym jest więc, iż był ich bratem lub kuzynem.
Apostoł Szymon pochodził prawdopodobnie z Kany Galilejskiej. Przypuszcza się, iż był tym panem młodym, na którego weselu Chrystus uczynił pierwszy cud zamieniając wodę w wino (J 2). patrz Apostoł Marek nazywa go Kananejczykiem (Kananaios), zaś patrz apostoł Łukasz Zelotesem. Oba te słowa w istocie oznaczają to samo - "gorliwy", "zelota". Przed swoim nawróceniem apostoł Szymon należał zapewne do stronnictwa zelotów - grupy najgorliwszych faryzeuszów, którzy wzięli sobie za cel, w latach moralnego rozprężenia pod naporem kultury greckiej i rzymskiej, powrót do czystości religii mojżeszowej.
 
Tradycja mówi, iż apostoł Szymon głosił Ewangelię wraz z apostołem Judą nad Morzem Czarnym, w Egipcie i Persji. Swe życie z pewnością zakończył męczeńską śmiercią, prawdopodobnie razem z Judą. Jako przypuszczalne miejsce ich śmierci podaje się Edessę, Persję oraz Kaukaz. Niektóre źródła mówią o ukrzyżowaniu apostoła, inne o przecięciu go drewnianą piłą.
Według świadectwa mnicha Epifaniusza w IX w. ciało świętego spoczywało w Nicopolis w Bułgarii. Obecnie znajduje się w bazylice św. Piotra w Watykanie. Apostoł jest adresatem modlitw o szczęście i pomyślność małżeńską.
 
Na ikonach apostoł przedstawiany jest jako starszy mężczyzna z krótkimi, siwiejącymi włosami (rzadziej z bardzo zaawansowaną łysiną) i krótką brodą, ubrany w typowe dla apostołów szaty: paliusz, tunikę i sandały. Prawą dłoń ma złożoną w geście błogosławieństwa, w lewej najczęściej trzyma zwinięty zwój. Najczęściej występuje w gronie innych apostołów na ikonach przedstawiających epizody z życia Chrystusa: Wjazdu Pańskiego do Jerozolimy, Ostatniej Wieczerzy, Zmartwychwstania Pańskiego, Wniebowstąpienia Pańskiego i in. Spośród innych najbardziej znanych ikon spotykamy go też na przedstawieniach Zesłania Świętego Ducha na Apostołów oraz Zaśnięcia Matki Bożej. Zazwyczaj ukazywany jest z patrz apostołem Judą.
 
Sztuka zachodnia przedstawia go odmiennie: ma dłuższe, ciemne włosy i kędzierzawą brodę, a paliusz zastępuje peleryna z kapturem. Jego atrybutami są tam: księga, kotwica, palma i (drewniana) piła (którą miał być rozcięty), topór i włócznia.
Imię Szymon (Symeon) pochodzi z hebrajskiego (Szim'eon) i oznacza "Bóg wysłuchał". Forma Symeon upowszechniła się na wschodzie Europy, a forma Simon (pol. Szymon) na zachodzie.
 
Wszystkim Taisom i Szymonom Mnohaja i błahaja Leta.